Αυτός ο άντρας, κάποια στιγμή, στη ζωή του, θεώρησε πως βρήκε ένα χώρο για να ανήκει.
Όπου υποτίθεται πως η αγάπη είναι δεδομένη, διευκολύνοντας την επικοινωνία, στην πιο αγνή της, έκφραση. Οι προνομιούχοι στην αγάπη, οι υπόλοιποι που έπρεπε να κρατηθούν στην άκρη. Έως ότου ο συγκεκριμένος άντρας, να δει, πως η ζωή ανήκει σ’ εκείνους που ο βίος τους, δεν είναι προστατευμένος. Διαρκώς. Σαν κουκούλι.
Κάπου εκεί έξω θα συναντήσει τον εαυτό του, σε ένα γάμο, ως πραγματοποιήσιμη έκφανση, της αποδοχής έστω, μιας κατάστασης, όπου η χειραγώγηση των συναισθημάτων, είναι μόνο μια υποχρέωση και τίποτε άλλο.
Η αποδοχή του χαρακτήρα, χαρίζεται, από τη στιγμή που αποδέχεσαι την μαλακή πλευρά ενός μη τέλειου πλάσματος. Η προσοχή που δείχνεις είναι για δύσκολους λύτες.